Dus de geest die altijd actief
is en altijd zoekt, verhindert het ontwaken?
Het verhaal van Jeff
gaat zo:
een aantal jaren geleden raakte ik in een intense depressie
en was ik hoogstongelukkig.
Om daar aan te ontsnappen begon ik
naar antwoorden te zoeken.
Het idee van ontwaken beloofde het
eind van het lijden te zijn.
Ik heb wel honderd boeken gelezen,
uren gemediteerd,
zelfonderzoek gedaan enzovoort.
Ik had allerlei
spirituele ervaringen en glimpen van eenheid.
Het zoeken hield
echter niet op en ik werd steeds wanhopiger.
De energie bewoog
zich steeds naar een toekomst.
Dit ontwaken was nu het doel van
de mind.
Het enige wat ik kan zeggen is dat ik nooit
heb gevonden
waar ik naar zocht.
Zolang ik ergens naar zocht was er de aanname
dat Jeff dit ontwaken zou bereiken.
Het zoeken bereikte een stadium
van wanhoop
en in die wanhoop opende iets zich.
De mind kreeg
niet wat hij wilde en putte zichzelf uit.
Hij gaf op en toen
werd heel duidelijk gezien
dat er geen ‘ik’ is dat
verlicht kan worden.
De vrijheid waar ik naar zocht was er altijd
al.
Juist de inspanning om greep te krijgen
op de vrijheid maakt
dat het lijkt of die er niet is.
Ik wilde uit mijn gevangenis
ontsnappen,
maar juist de inspanning om te ontsnappen
uit de
gevangenis was de gevangenis.
Terugkijkend lijkt het wel grappig,
maar op dat moment was het een serieuze zaak.
Als de mind opgeeft,
wordt het geheim onthuld
en het toont zich in alle gewone dingen
van het leven.
Het is in een stoel, de lucht, de vloer, in alle
dingen.
Dus het zoeken naar het buitengewone creëerde het
gewone.
Zo lang ik zocht naar iets meer daarbuiten,
was er de
aanname dat dit niet genoeg is.
Die twee gaan altijd samen:
de zoektocht impliceert
dat dit niet genoeg is.
Jeff foster
Geen opmerkingen:
Een reactie posten