In het woud

Eens in het woud word ik stiller dan de stilte,

geen wereld roert mij meer

maar wat de wereld schept

het diepteveld waarin ikzelf beweging ben

de zee van zijn en worden waar al uit bront en trilt,

schuift in de plaats van een beperkend weten

en is het enig groot bewustzijn

dat van een woud en van een wandelaar

nog overschiet.

Geen denken meer, geen beelden meer,

geen voelen en geen willen,

alleen gedreven zijn, alleen een open zijn

voor wat universeel en tijdloos

een na een de korrels tijd vereeuwigt

en telkens met een wereld ongeboren liefde

(strengeling van al met al)

zacht en ontgrensd verblindt.

Alleen het groen dringt in mijn vleeslijk oog nog door

maar kaatst in diepere lagen als turkoois en esmerald.

Daarna verschijnt weer iedere tak en blad

zoals een oog dat ziet ze ziet

maar wonderbaar volledigd:

ze zijn en ze zijn niet in één.

Als uit het woud ik treed

staar ik verwonderd naar vertrouwde weiden, velden,

verbaasd dat honderd jaar voorbij niet gingen.

Eens kan het woud ik derven.

Het groot bewustzijn heeft geen plaats.

Woud, stad of speldekop

zijn dan gelijk.

 

 

Erik van Ruysbeek