Een pleidooi voor de weg van het hart
De economische motor sputtert en de politiek kan het euvel niet verhelpen. Het beeld van Vadertje Staat, immer zorgend voor zijn kinderen, wankelt op zijn voetstuk. Gebrek aan visie en een overdaad aan belangenverstrengeling doen de effectiviteit en geloofwaardigheid van de politiek geen goed. Eigenbelang en hebberigheid geven een smet op het blazoen van het bedrijfsleven. Wat kunnen wij, gewone burgers, doen? Ons hoofd in de grond stoppen, ons lot in handen leggen van illustere figuren die zeggen een oplossing voor handen te hebben. Iets anders misschien?
Er is nog een optie: de crisis met elkaar bezweren. Dit is de moeilijkste van de drie. We moeten namelijk onze verantwoordelijkheid nemen en een serieuze inspanning gaan leveren. Niet afwachten, toekijken en anderen bekritiseren, maar zelf de mouwen opstropen. Deze optie is een serieuze overweging waard, want de opbrengst van een gezamenlijke inspanning is vele malen groter dan alleen materiële voorspoed. Door de handen ineen te slaan valt nog iets te winnen; we kunnen het leven op aarde op een hoger plan tillen en een liefdevolle wereld scheppen.
Willen we de crisis in ons voordeel ombuigen, dan is samenwerking geboden. Maar hoe zetten we onszelf aan tot een welgemeende handreiking? Moeten we een schakelaar in ons hoofd omzetten, dienen we een geforceerd toneelspel op te voeren? Als rationele motieven en onderbuikgevoelens ten grondslag liggen aan de samenwerking, dan komen we van de koude kermis thuis. Frustraties vieren hoogtij, het resultaat is teleurstellend en de kans op terugval in oude, egoïstische patronen is levensgroot. Voor een duurzame samenwerking is meer nodig, maar wat?
Samenwerking is een product van het hart. Alleen als we ons hart openen, kan een welgemeende en constructieve samenwerking plaatsvinden. In ons hart bevinden zich namelijk de noodzakelijke bouwstenen, zoals vergeving, dankbaarheid, onvoorwaardelijke liefde en compassie. Met behulp van deze stenen kunnen we een harmonieuze en vreedzame wereld opbouwen, een wereld waar grootschalige conflicten, allesvernietigende oorlogen en nietsontziende plundering tot het verleden behoren.
Hoe verschaffen we ons toegang tot de bron van liefde? Op commando misschien? Als we al succesvol zijn, dan droogt de bron bij de minste of geringste tegenslag op. Om ons hart geheel en voor altijd te kunnen openen, dienen we een lange weg af te leggen, een weg die voert langs de angst in ons hoofd en de onverwerkte emoties in onze buik. Angstvallige gedachten en onverwerkte emoties vormen namelijk blokkades die een welgemeende handreiking in de weg staan. Door ze op te ruimen kan liefde de basis worden van ons doen en laten.
Zit er in ons hoofd dan geen onvoorwaardelijke liefde? Nee. Liefdevolle gedachten worden vaak overschaduwd door angstscenario’s. Wie durft zijn hart te volgen en het stemmetje in zijn hoofd te negeren, het stemmetje dat wijst op de gevolgen voor onze hypotheek en pensioen? Angst voor tekort, om buiten de boot te vallen en voor gek te worden verklaard ligt dikwijls ten grondslag aan onze keuzes. Als angst onze gedachten voedt, dan stellen we in tijden van crises niet het algemeen belang voorop maar ons eigenbelang. Voor een hechte samenwerking moeten we dus de bange gedachten in ons hoofd uitschakelen.
Zit er in ons buik dan geen onvoorwaardelijke liefde? Nee. Als de vlinders na een verliefdheid zijn verdwenen, borrelen angst, boosheid en verdriet als vanzelf weer op. Emoties die soms bij de minste of geringste aanleiding een spoor van ellende door ons leven trekken. Als deze emoties ons doen en laten bepalen, dan vertonen we in tijden van crises geen constructief maar destructief gedrag. Voor een solide samenwerking moeten we dus de onbehaaglijke emoties in onze buik opschonen.
Dat lukt alleen als we onze verantwoordelijkheid nemen. Alleen wijzelf zijn verantwoordelijk voor de huidige situatie en alleen wijzelf kunnen er verandering in aanbrengen. Het leven is geen gegeven, maar een product van onze keuzes. Zolang bange gedachten en wispelturige emoties onze keuzes kleuren, kunnen we de crisis niet in ons voordeel ombuigen. Onze verantwoordelijkheid nemen betekent dat we ons bewust moeten worden van die blokkades. En de crisis helpt ons daarbij; diepverstopte angst, boosheid en verdriet worden aangeraakt en komen naar de oppervlakte, waardoor we ermee kunnen afrekenen.
Dankzij de crisis kunnen we oude, versleten, op angst gebaseerde overtuigingen uit ons hoofd bannen. We ervaren namelijk dat geluk niet schuilt in hoge diploma’s, hard werken en talrijke vriendschappen. Want zo bezit je alles, zo sta je met lege handen. Als we ondervinden dat we ook zonder dikke bankrekening gelukkig kunnen zijn, kan niemand ons nog angst voor tekort aanpraten. Als we merken dat we van geven gelukkiger worden dan van nemen, hoeven we niemand meer tekort te doen. Als we uitvinden dat alleen zijn ook gelukkig maakt, hoeven we ons niet meer in allerlei bochten te wringen voor elkaar.
Dankzij de crisis kunnen we ook de boze, verdrietige en bange emoties in onze buik loslaten. We ervaren momenteel dat de buitenwereld slechts schijnzekerheden biedt; alle zekerheden zijn in korte tijd onzeker geworden. Na het uiten van de boosheid over het ons aangedane onrecht, kunnen we de vuisten ontspannen. Na het opdrogen van de tranen over het in de steek gelaten voelen, kunnen we de zakdoeken opbergen. Als blijkt dat we niet bang hoeven te zijn voor het leven, kunnen we vol goede moed nieuwe stappen zetten.
De crisis biedt ons dé kans om een liefdevol mens te worden. Door de mouwen op te stropen en de oude ballast in ons hoofd en buik te lozen, scheppen we automatisch ruimte in onszelf voor de liefde uit ons hart. Ons hoofd zal zich vullen met liefdevolle en inspirerende ideeën, onze buik met warme gevoelens en blijdschap. Het individuele opschoonproces vormt dus de basis voor een welgemeende en constructieve handreiking, de basis voor een leven waarin we samen sterk staan.
Bezweren we de crisis met angstscenario’s, dan bedenken we nieuwe wankele constructies. Geven we de regie in handen van de wispelturige krachten in onze buik, dan zijn er louter verliezers. Bezweren we daarentegen de crisis met de liefde uit ons hart, dan scheppen we een vreedzaam en harmonieus leven. Een bankdirecteur die in zijn hart zit, zal niet egoïstisch en hebberig zijn. Een politicus die in zijn hart zit, zal niet kortzichtig en oneerlijk zijn. Een burger die in zijn hart zit, zal zich niet schuilhouden uit angst of gemakzucht. Zij allen gaan op zoek gaan naar nieuwe vormen van samenleven, waarbij ze de opbrengst van hun zoektocht met elkaar zullen delen.
Ismaël Sananda
Bron: Ismaël Sananda - www.newearthcreation.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten