Ik weet niet wie ik ben. Ik besefte dat al vroeg in mijn jeugd, die zich
afspeelde aan het strand en in de duinen. Het was een jeugd vol vreugde
en vrijheid. Mijn vader was visser, en soms ging ik mee met hem de
Noordzee op. Aan boord hoefde ik niet mee te helpen. Dan ging ik vaak op
de punt van het schip zitten. Daar bestond het schip niet meer. Op die
momenten verdween ik in de lucht en de zee, en met mij verdween ook het
verhaal van mij en mijn leven. Ik loste op in het niets. Het was een
vorm van extase. Het was de mooiste tijd van mijn leven.
Jan van den oever
Geen opmerkingen:
Een reactie posten