De werkelijkheid afschermen: elektronische gebeurtenissen in de echte wereld

De virtuele wereld

Zittend in de drukke metro in Londen kijk ik naar de rij forenzen die zich tegenover mij bevinden. Het lijkt wel of iedereen in trance is. Terwijl ze gebiologeerd naar hun ‘smart telefoons’ staren gaan hun duimen vakkundig over het toetsenbord. Een man heeft oordopjes in en met zijn vrije hand eet hij chips uit een zak. Ik wil een conversatie voeren met een vriend die links van mij zit, maar aan mijn rechterkant praat iemand heel hard in zijn mobiele telefoon. ‘Hallo, ik ben het’, zegt hij, ‘ik zit in de metro!’ Ik tik hem op de schouder en vraag beleefd of hij het ​​erg zou vinden wat zachter te spreken. Hij lijkt mij niet te horen. Sterker nog, hij lijkt mij niet eens te zien. Hij gaat over op schreeuwen. 

Kort daarop verlaat ik de metro en terwijl ik door Oxford Street loop hoor ik een vriendelijke stem achter me roepen, 'Hallo, hoe gaat het?' Ik draai me al lachend om naar de spreker zodat ik hem ook kan begroeten, totdat ik zie dat hij praat in zijn mobiele telefoon. Ik weet niet of ik er nog langer tegen kan.

Wat gebeurt hier? Iedereen wil liever ergens anders zijn dan waar ze zich bevinden. De virtuele wereld is aantrekkelijker dan de realiteit. 

Overdag zitten we in een kantoortoren te staren naar een beeldscherm, om daarna in een auto naar huis te rijden, kijkend naar de wereld door het scherm van de autoruit. Thuisgekomen schakelen we onszelf ‘uit’ en gapen glazig naar een tv-scherm. Facebook heeft Oculus VR overgenomen, het bedrijf dat de virtual reality-bril Oculus Rift heeft ontwikkeld. Voortaan kunnen we de dimensionele wereld bekijken via twee schermen, één voor ieder oog. 

We schermen ons van de realiteit af.

We bekijken een quiz op tv, 'entertainment', waarin van het onthouden van betekenisloze 'feiten' een deugd wordt gemaakt. Of we kijken naar een populaire soap. We turen naar denkbeeldige mensen in fictieve scenario’s; meestal gekenmerkt door veel conflicten tussen de seksen, gesmeerd met opvallend veel alcoholgebruik. Dramatische series en films op tv bestaan uit met moord, verkrachting en geweld. Niet zoals de echte moorden, verkrachtingen en vormen van geweld, die daadwerkelijk plaatsvinden in de verschillende oorlogen in de wereld; oorlogen die de natuurlijke valuta zijn van machtselites en bedrijven, begerig naar de middelen van anderen. Van dat alles worden we goed afgeschermd.

In huis wordt ‘entertainment’ afgewisseld met 'nieuwsbulletins’, over vervelende zaken die voornamelijk anderen betreffen. Subliminale boodschappen komen tot ons over exploderende kerncentrales, over politici van 'grote mogendheden' die dobbelen met de mogelijkheid van een wereldwijde nucleaire oorlog, of wetenschappers die waarschuwen voor de grote naderende onomkeerbare rush van klimaatverandering.

Onze aandacht wordt daarna weer gemakkelijk afgeleid door eindeloze speculaties over een beroemde BN-er, een nationale ramp of de prijsverhoging van bier of benzine. Nieuws wordt zorgvuldig afgestemd om ons gevoel van comfort niet al teveel te verstoren. Al die misvormde baby's uit Irak zullen gelukkig niet eindigen in onze ziekenhuizen. Rellen in de straten? We hoeven ons geen zorgen te maken, gewoon een paar ontevreden misdadigers, die snel door de handhavers van de openbare orde zullen worden opgepakt.

Tegelijkertijd wordt de onverbiddelijke cyclus van 'werken – geld verdienen - kopen – verveeld raken of weggooien – meer kopen – meer werken' voortdurend gevoed door de enorme inventieve en alomtegenwoordige industrie die is gewijd aan de vervaardiging van afgunst en ontevredenheid.

Dacht je echt dat je geen last van stinkvoeten had? En hoe zit dat met die geur onder de oksels?

 

Weet je niet dat je lippen constant vocht inbrengende middelen nodig hebben om soepel te blijven? Is je auto echt groot genoeg voor al jouw behoeften?  Wat denken je buren ervan? Weet je zeker dat je in de laatste mode rondloopt? Je kinderen slaan een modderfiguur op school als ze niet de nieuwste videogame hebben. Dat wil je toch niet op je geweten hebben? 

De westerse wereld is rijker dan elke samenleving in de wereldgeschiedenis en toch zijn er in Engeland nu 3,5 miljoen kinderen die in armoede opgroeien. Dat is 27% van de kinderen[1]. In de VS zijn er 100 miljoen mensen die onder de armoedegrens leven [2]. Dat is meer dan 30% van de bevolking. Die oorlogen en vliegdekschepen zijn nu eenmaal niet goedkoop; iemand moet deze betalen.

Er is een ander type afscherming waarmee we elke dag te maken hebben; een onzichtbaar maar zeer reëel scherm. Wij bevinden ons aan een kant van dit scherm; de machtselite (corporaties en politici) aan de andere kant. De media is het (eenrichting) filter die ons ervan weerhoudt te zien wat er werkelijk aan de andere kant gebeurt. Aan beide kanten van dit scherm gelden verschillende regels. Zelfs de taal is anders. 

Aan onze kant van dit onzichtbare scherm wordt zelf geld drukken ‘vals geld’ genoemd en wij worden hiervoor naar de gevangenis gestuurd. Aan de andere kant krijgt het benamingen als 'kwantitatieve versoepeling' of ‘balansexpansie’ en de schuldigen worden voor 'het redden van de economie' geprezen.

Als wij mensen handelen in wapens wordt het wapensmokkelen genoemd, aan de andere kant wordt gesproken over het creëren van banen en het helpen van de export industrie [3]. Oké, het is werk, mensen doden. Maar het zijn niet onze mensen die worden vermoord. Het zijn 'onmensen' zoals in het boek van Mark Curtis wordt beschreven [4]. 

Als wij een persoon onder water houden, totdat hij op het punt staat te verdrinken, wordt het terecht martelen genoemd. Aan de andere kant van het onzichtbare scherm wordt het een 'verbeterde ondervragingstechniek' genoemd. Wanneer wij een oorlog zouden beginnen heet het een misdadige daad van agressie. Door de mensen aan de ander kant van het scherm ‘humanitaire hulp’. 

Als een ondernemer aan onze kant van het scherm door hebzucht en incompetentie zijn eigen bedrijf ruïneert wordt hij 'failliet' verklaard en verliest alles. Aan de andere kant van het scherm worden miljarden euro’s aan noodsteun weggegeven, geld dat door ‘ons’ is opgebracht en de daders krijgen bonussen van miljoenen toe.

Elektronische zaken

We spenderen steeds meer tijd in cyberspace. De overname door elektronische/machineachtige processen gaat snel. Niet noodzakelijk in ons voordeel, trouwens. Aan onze kant van het scherm hebben daardoor miljoenen mensen te maken gekregen met werkeloosheid. Mensen worden vervangen door machines in het belang van de 'efficiency' (lees: hogere winsten).

Consumenten krijgen zo langzamerhand steeds meer te maken met machines en computers. Het aantal caissières in de supermarkt neemt gestadig af. Nu kun je nog kiezen voor een machine of een mens. Ze noemen het 'zelfservice’. Hoe lang duurt het nog voordat het allemaal machine-service is geworden en dat niet alleen in supermarkten? Panden in winkelstraten zijn verlaten, traditionele winkels worden vervangen door online web shops, waar machines goederen sorteren en opslaan, de bestellingen opnemen en leveringen regelen.

In de autoproductie zijn de computergestuurde processen steeds verfijnder en all inclusive geworden. CNC-machines zijn computer numeriek gestuurd. Door het gebruik van CNC machines wordt alles sterk geautomatiseerd. Dit heet end-to-end component design. Evenals computer aided design (CAD) is er computerondersteunde fabricage (CAM). Deze computersystemen worden gebruikt om werktuigmachines te sturen in het aanmaken, wijzigen, analyseren of optimaliseren van een ontwerp en vervolgens naar dat ontwerp te bouwen.

Gereedschappen waren traditioneel instrumenten, gebruikt door mensen, maar steeds vaker zijn werktuigen instrumenten voor andere machines. Een fabriek wordt een grote super machine. Het aantal werknemers dat nodig is slinkt meer en meer.

In de agro-industrie is de ontwikkeling net zo. Elektronisch bestuurde machines cultiveren, planten, oogsten en sorteren groenten en fruit. Ook in de bouw en architectuur is de input van computers en elektronisch bestuurde machines steeds groter. 

In een artikel uit 2014 in The Economist staat dat bijna de helft van alle banen binnen 20 jaar door machines zullen zijn overgenomen [5].

Oorlog voeren wordt geprivatiseerd. Met behulp van elektronica is het binnenkort ook geautomatiseerd. Het gebruik van drones is het eerste grote gebruik van automatische wapens. Automatisering is populair bij de politici die verantwoordelijk zijn voor het starten van oorlogen. Automatische wapens minimaliseren het aantal dodelijke slachtoffers onder de eigen partijen. 

In de moderne oorlogsvoering worden al veel meer burgers dan strijd

ers gedood. In de Irak-oorlog werden ongeveer 26 burgers gedood voor elke Amerikaanse en Coalitie soldaat[6]. Naarmate meer en meer wapens worden geautomatiseerd kunnen strijders risicoloos vanuit kantoren en bunkers opereren, duizenden mijlen af van het strijdtoneel. We lijken af ​​te stevenen op een tijd waarin in een oorlog zo ongeveer de enige sterfgevallen burgers zullen zijn.

Het meest angstaanjagend

Elektronische apparaten en de bijbehorende machines kunnen meer dan de mens. Zij kunnen delen van het elektromagnetisch spectrum 'zien' waarvan wij ons totaal niet bewust zijn. Ze kunnen vanuit de ruimte naar beneden kijken en vastleggen wat ze zien. Ze kunnen miljarden berekeningen per seconde uitvoeren en grote hoeveelheden gegevens super snel analyseren. 

We maken gebruik van deze elektronische vaardigheden om taken uit te voeren die we niet zelf kunnen, zoals bewaking en beheersing van de gevaarlijkste energiebron die de mens ooit heeft bedacht. Helaas, horen elektronische controles niet tot die taak, zoals we weten door de rampen met Three Mile Island, Tsjernobyl en Fukushima.

Meest angstaanjagend van alles is het gebruik van elektronische waarschuwingssystemen om ons te laten weten wanneer een ander land een arsenaal aan nucleaire wapens heeft gelanceerd. Deze systemen zijn niet full-proof en ook niet waterdicht. Ze hebben ons ten onrechte gewaarschuwd. Het beroemdste bijna-Armageddon 'incident' was op 26 september 1983, toen Stanislav Petrov [7], luitenant-kolonel van de Sovjet-Air Defence Force, de officier van dienst was bij het Oko waarschuwing ​​commandocentrum voor nucleaire systemen. 

Petrov hield de schermen nauwlettend in de gaten toen hij plots vijf rode stipjes zag. De vijf stipjes staan voor vijf nucleaire raketten. Petrov twijfelt, ook al is zijn opdracht duidelijk: meld een aanval direct. Terwijl Petrov de raketten op zich af ziet komen, gaat er van alles door hem heen. Zijn waarschuwingssysteem is niet helemaal te vertrouwen, de radars op de grond zien de raketten nog niet en natuurlijk die belangrijkste vraag: moet hij zijn leidinggevenden waarschuwen of niet?

Uiteindelijk doet Petrov het niet. Hij meldt niet dat er raketten zijn gelanceerd, maar hij meldt dat er sprake is van een vals alarm, ook al kan hij dat op dat moment niet met zekerheid concluderen. Zijn inschatting blijkt achteraf juist: het waarschuwingssysteem was incorrect. Petrov kan het navertellen en de Russen houden hun nucleaire wapens op zak. “Ik weigerde schuldig te zijn aan het starten van de Derde Wereldoorlog,” zo vertelde Petrov later. “Als ik de verkeerde beslissing zou nemen, zouden heel veel mensen sterven”.

Hoewel niemand precies kan vertellen wat er was gebeurd als Petrov wel melding had gemaakt van de stippen op zijn scherm, zijn de meeste experts het er wel over eens dat Petrov ons met zijn acties een Derde Wereldoorlog heeft bespaard. Want als Petrov zijn superieuren had gewaarschuwd, hadden die volgens experts niet getwijfeld, maar direct de Russische nucleaire wapens ingezet. Onderzoek suggereert dat het Russische waarschuwingssysteem zonlicht dat door wolken op grote hoogte weerkaatst werd, onterecht voor een lancering aanzag.

Het verhaal van Petrov verdween in de doofpot. Simpelweg omdat het verhaal ging over een Russisch systeem dat faalde. 

Hij werd later wel geëerd bij de Verenigde Naties als ‘de man die de wereld redde’. Zijn superieuren verlaagden hem in rang. Hij had niet gedaan wat zijn opdracht was.

Zelfs als het waarschuwingssysteem correct was geweest, zouden de raketten met meer dan 15 duizend mijl per uur dichterbij zijn gekomen. Ontvangers hebben slechts enkele minuten om te beslissen wat ze moeten doen. Mensen hebben een elektronisch systeem opgezet dat met lichtsnelheid mogelijkheden kan bepalen, maar dat supersnelle systeem is gekoppeld aan de relatief slakachtige mens. Het resultaat zou een nucleaire holocaust kunnen zijn. 

Het is niet mogelijk om op tijd te controleren of een waarschuwing correct is of niet. Het gebeurt allemaal te snel. Maar zelfs als het mogelijk zou zijn en de aanval wordt bevestigd, zou een weldenkend mens dan op de knop drukken om de tweede helft van de mensheid te vernietigen? Er zijn nu ongeveer tweeduizend kernwapens, veel destructiever dan de bom op Hiroshima. Er hoeft alleen maar op een knop gedrukt te worden.

Tot slot moeten we ons afvragen of de mensen die verantwoordelijk zijn voor het opzetten van zo'n nachtmerrie scenario getikt zijn of niet.

Het kan verstandig zijn om onze hoofden uit cyberspace te halen en een goede blik op onze leiders te werpen. Welke beslissingen maken zij voor ons? Zij hebben de beschikking over veilige nucleaire bunkers - wij niet.

Door Jim McCluskey,  © 2014 Global Research, 7 juli 2014
Bron: http://www.globalresearch.ca/screening-out-reality-electronic-happenings-in-the-real-world/5390169

Bron: http://www.wijwordenwakker.org/content.asp?m=M5&s=M13&ss=P2518&l=NL