In heel veel gevallen, wanneer je ruzie of onenigheid krijgt met een instelling, instantie, bedrijf of autoriteit, gaan er bepaalde mechanismes spelen. Doordat de andere partij – in tegenstelling tot jou -, goed op de hoogte is van de werking hiervan, zal deze partij in de meeste gevallen aan het langste eind trekken. Het is zelfs zo sterk dat de autoriteit, instelling, enzovoorts, doet alsof de ander iets moet doen – met de nadruk op moet -, terwijl dit helemaal niet het geval is. Vaak zie je dat terug in bijvoorbeeld correspondentie.
“We zouden het op prijs stellen”, “we verwachten dat u”, “u wordt dringend verzocht” en meer van dit soort taalkundige hoogstandjes. Allemaal met het doel jou iets te laten doen wat je eigenlijk liever niet doet of wat niet in jouw belang is. Over het algemeen is het zo dat wanneer je expliciet iets “moet”", dit ook expliciet zo aangegeven wordt. Toch gaan de meeste mensen er van uit dat er sprake is van “moeten”. Aangezien de conditionering sterk neigt naar gehoorzaamheid en is gebaseerd op angst (voor de consequenties van je daden) – en er nogal wat mensen last hebben van deze conditionering, – zijn er maar weinigen die hier in afwijken.
Zo nemen de meeste mensen klakkeloos aan dat, wanneer bijvoorbeeld de werkgever – een autoriteit – je iets opdraagt of je een regel oplegt, je hier maar mee akkoord dient te gaan. Jammer voor de werkgever, maar die vlieger gaat niet zomaar op. Hoewel het op veel bedrijven niet het meest populaire onderwerp onder managers en leidinggevenden is, hebben ook werknemers zo hun rechten. Dat past echter niet zo goed in de geconditioneerde werkelijkheid, dus wanneer een onverlaat wel zijn of haar rechten claimt, breekt vaak de ellende uit.
Het gaat daarbij vaak zo ver dat er zelfs anderen zijn – die met de hele situatie niets te maken hebben -, die je zeggen dat je moet oppassen, beter gewoon kunt doen wat ze zeggen, enzovoorts. Hun intentie is vaak goed en meestal weten ze gewoonweg niet beter, maar waar komt het idee vandaan dat iemand niet zijn eigen beslissingen zou kunnen nemen? En wat is het risico? Waarvoor zou je in ‘s hemelsnaam moeten oppassen? Allemaal geconditioneerde angst en een verkeerde voorstelling van zaken.
De reden voor het vaak felle reageren op klokkenluiders, mensen met kritiek en bijvoorbeeld een werknemer die zijn rechten claimt, is het gevaar van besmetting. Conditionering werkt prima zolang de massa er maar mee geïnfecteerd is. Wanneer de aantallen mensen die buiten de geconditioneerde kaders denken toeneemt, bestaat het gevaar dat de betovering (conditionering) wordt verbroken. Geen manager, machthebber of andere autoriteit die dáár belang bij heeft.
Mocht je zelf eens met deze materie willen experimenteren, volgt hier een simpele oefening. Wanneer je een volgende keer in een situatie terechtkomt waar er belangen op het spel staan, probeer dan eens niet rationeel, maar vanuit je gevoel naar de situatie te kijken. Hoe goed de ander ook kan kletsen en hoe mooi het verhaal misschien ook klinkt. Je intuïtie weet, ook zonder die informatie – of misschien wel juist zonder die informatie – precies hoe het zit. Je zult er al snel achter komen dat je – in plaats van achteraf -, op het moment zelf doorkrijgt hoe de vork in de steel zit, waardoor je meer werkelijk eigen beslissingen neemt in plaats van te doen wat er van je verwacht wordt.
Jij bent het die zich heeft geprogrammeerd. Je zult dus ook zelf je programmering (conditionering) ongedaan moeten maken. In deel één gaf ik aan dat het handig is minder – of beter nog geen -, televisie meer te kijken en je denkbeelden niet alleen op de mainstream media te baseren. Door daarbij bewust te letten op je eigen conditionering – en je zult het op tal van plaatsen tegenkomen dat je gedrag en reacties haast automatisch zijn -, is het mogelijk jezelf aan te leren steeds weer een stukje vrijer te denken en uiteindelijk de angst achter je te laten.
Voor hen die hier nu mee willen gaan experimenteren is één waarschuwing is wel op zijn plaats. Niet iedere autoriteit kan er goed tegen dat jij weet dat zijn of haar status niet meer dan een illusie is. Wanneer ze daar dan vervolgens mee worden geconfronteerd, zal de reactie in de meeste gevallen dan ook allesbehalve vriendelijk zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten